Λένε πως..η μουσική σε ταξιδεύει, σε κάνει να νιώθεις όμορφα...σε κάνει να ξεχνάς, σου απαλύνει τον πόνο και σου κρατάει συντροφιά...
Αν λοιπόν είναι όμορφο να σε σκεφτεί κάποιος και να σου αφιερώσει ένα τραγούδι....πόσο ευτυχισμένος θα είναι ένας άνθρωπος που έχει αφιερώσει την ίδια του την ζωή στην μουσική...;
Ο Παναγιώτης Τσαβλίδης ένιωσε το πρώτο "σκίρτημα" για το μπουζούκι σε μικρή ηλικία. Αυτό το όργανο που υπηρετεί εδώ και πάνω από πενήντα χρόνια, μπήκε κυριολεκτικά με την πρώτη ματιά στην ψυχή του ένα απόγευμα στους δρόμους της Δράμας..και από τότε..το κρατάει στην αγκαλιά του..!!
Εκτός από βιρτουόζος στο είδος του στην νυχτερινή ζωή της Θεσσαλονίκης και της Δράμας, κατασκευάζει μπουζούκια εδώ και 16 χρόνια για συγγενείς, φίλους και όσους μοιράζονται την ίδια αγνή αγάπη για την μουσική. Έτσι, τον επισκέφθηκα με απερίγραπτη χαρά και δέος στο εργαστήρι του, όπου δέχθηκε να μου μιλήσει για όλα αυτά που στιγμάτισαν με τον καλύτερο τρόπο την ζωή του.
"Πως ξεκίνησε αυτή η ιστορία αγάπης γι'αυτό το όργανο κύριε Παναγιώτη;"
"Πάνε 53 χρόνια...37 έπαιζα ως μουσικός και 16 κατασκευάζω το μπουζούκι. Είναι η πρώτη μου αγάπη!
Θυμάμαι χαρακτηριστικά την στιγμή που το αντίκρισα.. Πιτσιρικάς εγώ τότε γύρω στα 12, πήγαινα γυμνάσιο.Έτυχε να περάσουμε με την παρέα μου μπροστά από τον κινηματογράφο όπου υπήρχε μια αφίσα με τον Νίκο Ξανθόπουλο να κρατάει ένα μπουζούκι.
Αυτό ήταν..κόλλησα! Η παρέα μου είχε φύγει μα εγώ δεν μπορούσα να πάρω τα μάτια μου από το όργανο. Ήταν γραφτό βρε παιδί μου..
Και από τότε το κρατάω στην αγκαλιά μου!"
"Έχεις "υπηρετήσει" το μπουζούκι ως οργανοπαίκτης μα και ως κατασκευαστής. Τι θεωρείς πιο ευχάριστο;"
"Εξαρτάται το στάδιο της ηλικίας..(γελάει)!
Δηλαδή όταν ήμουν 20 χρονών ή 30 ήθελα να παίζω μουσική. Με ευχαριστούσε πολύ. Όσο μεγαλώνει όμως ο άνθρωπος έρχονται και άλλα πράγματα στο μυαλό του. Να κάνει οικογένεια, να φύγει από την νύχτα.
Και ευτυχώς μπορώ να πω, είχα πάντα την περιέργεια της κατασκευής. Είμαι λοιπόν ευλογημένος που κατάφερα, μόνος τελείως και αυτοδίδακτος, να υπηρετήσω το μπουζούκι και σε αυτό το στάδιο της ηλικίας μου.
Με ευχαριστούν και τα δύο εξίσου πολύ!"
"Τι κρατάς από την εποχή που έπαιζες μπουζούκι; Τι θυμάσαι και νοσταλγείς;"
"Θυμάμαι τις πολλές και καλές συνεργασίες που είχα τότε στην Θεσσαλονίκη. Από εκεί ξεκίνησε η καριέρα μου το '71. Συνεργάστηκα με πάρα πολλούς τραγουδιστές, από το λαϊκό στερέωμα κυρίως. Με τον Πασχάλη Τερζή στο ξεκίνημα του για παράδειγμα..έχω πραγματικά καλές αναμνήσεις από τότε και δεν θέλω και δεν μπορώ να ξεχωρίσω καμία. Πέρασα πάρα πολύ όμορφα, και το σίγουρο είναι πως αν γινόμουν 20 χρονών ξανά..πάλι μουσικός θα διάλεγα να γίνω!!"
"Γέννημα θρέμμα Δραμινός, με καριέρα στην Θεσσαλονίκη της "καλής εποχής"..τι σε έκανε να γυρίσεις στην Δράμα; Την ξεχωρίζεις σαν πόλη;"
"Τι να πω βρε παιδί μου..ξυπνάω το πρωί και ακούω τα πουλιά να κελαηδούν και τα δέντρα να κουνιούνται. Αυτό δεν το έβλεπα εκεί. Είμαι άτομο ρομαντικό. Δεν μπορώ να ζήσω σε μεγάλη πόλη. Πήγα για καθαρά επαγγελματικούς λόγους. Δεν λέω πέρασα ωραία χρόνια, μα στο μυαλό μου είχα πάντα την επιθυμία να γυρίσω κάποια στιγμή. Και ειδικά όταν άρχισα να σκέφτομαι την κατασκευή. Γιατί κοίταξε..θέλεις τον χώρο σου, την ηρεμία σου, το μυαλό πρέπει να είναι ξεκούραστο γιατί δημιουργείς από το μηδέν κάτι τόσο σημαντικό..ένα όργανο μουσικής!
Οπότε ναι την ξεχωρίζω την πόλη μου και το χωριό μου."
"Αν σου ζητούσε ένας νέος μουσικός μια συμβουλή τι θα του έλεγες;"
"Πριν την συμβουλή, θα τον ρωτούσα αν αγαπάει αυτό που κάνει. Και αν μου απαντούσε ναι, θα τον συμβούλευα να κλείσει τα αυτιά του να προχωρήσει και όλα θα πάνε καλά. Αν πραγματικά το αγαπάει αυτό που κάνει, αν το γουστάρει πως το λένε, δεν υπάρχει περίπτωση να μην προχωρήσει. Φυσικά το γνήσιο της υπόθεσης είναι το ταλέντο. Πρέπει να υπάρχει. Από εκεί και πέρα όμως, με σκληρή δουλειά, πείσμα και πίστη στις ικανότητες του μπορεί να πετύχει. Ακόμα και στις δύσκολες αυτές στιγμές για καλλιτέχνες δεν μπορεί κανένας να προσπεράσει έναν βιρτουόζο στο είδος του. Έτσι το βλέπω εγώ. Αγάπη για αυτό που κάνεις, δουλειά πάνω σε αυτό και τίποτα δεν σε σταματά."
"Θα άλλαζες κάτι σε όλη την πορεία σου;"
"Τι να αλλάξω; Όχι. Εμείς γίναμε μουσικοί γιατί την γουστάραμε την μουσική! Και αφιερωθήκαμε εκεί παρ'όλες τις δυσκολίες και τις αντίξοες συνθήκες. Γιατί εμείς ήμασταν εργάτες μουσικοί! Δουλεύαμε κάθε μέρα, αν ακολουθούσαμε κάποιο όνομα. Δεν σκεφτήκαμε ούτε τα μεροκάματα ούτε τα χιλιάρικα. Αυτά ήρθαν από μόνα τους στην πορεία. Μπορώ να πω πως η δική μου η γενιά έκανε το μεράκι-επάγγελμα. Και τι θα ήταν καλύτερο από αυτό; Τίποτα δεν θα άλλαζα."
"Κατασκευάζεις ένα ολόκληρο μπουζούκι από το μηδέν. Μια τέχνη που έχει σχεδόν εξαλειφθεί. Θα ήθελες να πεις κάτι πάνω σε αυτό;"
"Ήθελα να πω κάτι σε όλους όσους θέλουν να ασχοληθούν με ένα μουσικό όργανο. Τα περισσότερα όργανα που κυκλοφορούν στην αγορά είναι άγνωστης προελεύσεως. Και τα περισσότερα μπουζούκια είναι τα λεγόμενα "τουριστικά", που δεν έχουν καμία σχέση με αυτά που κάνει κάποιος κατασκευαστής κομμάτι-κομμάτι. Ούτε στον ήχο, ούτε στην ποιότητα. Αυτά είναι για τους τουρίστες που δεν θέλουν να ασχοληθούν επαγγελματικά. Θα συνιστούσα λοιπόν στα νέα παιδιά που ξεκινούν τώρα να το αποφύγουν αυτό. Να ρωτήσουν τον δάσκαλο τους, να ενημερωθούν και να πάρουν ένα ΚΑΛΟ όργανο που θα τους βγάλει ασπροπρόσωπους. Υπάρχουν καλά όργανα που είναι σχετικά οικονομικά. Η ποιότητα όμως παίζει τον μεγαλύτερο ρόλο. Σε οποιοδήποτε όργανο. Και είναι κρίμα τα παιδιά να μην έχουν τα κατάλληλα εφόδια για την σταδιοδρομία τους."
Ένα μεγάλο, πελώριο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ στον κύριο Παναγιώτη Τσαβλίδη για τον χρόνο, την ειλικρίνεια και την αγάπη που μου μετέδωσε, σε μια εποχή όπου οι αξίες λιγοστεύουν...
Η συνέντευξη έγινε στο εργαστήριο του στη Νέα Σεβάστεια Δράμας ανάμεσα σε χορδές, ξύλο και μπογιά, με ελληνικό καφέ και ήχους....λαϊκούς!
Μπορείτε να επισκεφθείτε την σελίδα του Παναγιώτη Τσαβλίδη στο Facebook (Panagiotis Tsavlitis) για να θαυμάσετε τις ατελείωτες δημιουργίες του. Μα και να δείτε βίντεο με τις δοκιμές των μπουζουκιών όπου δίνει μερικά ρεσιτάλ του σπάνιου ταλέντου του!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου