Το Μυαλό μου…και μια Λύρα!!!

...πάντα μου τραβούσε την προσοχή…

κρεμόταν στον τοίχο, στο σαλόνι του θείου μου…και σε κάθε επίσκεψη δεν μπορούσα να πάρω τα μάτια μου από πάνω της...

…δεν ήταν κάποια εικόνα ή φωτογραφία για να διακρίνεις αγαπημένα πρόσωπα ή τοπία…δεν ταίριαζε εκεί..μουγγή…αγέρωχη…περήφανη θαρρείς!

Μια μέρα λοιπόν δεν άντεξα και τον ρώτησα τι ήταν αυτό, και γιατί κρεμόταν στον τοίχο…

«..αυτό.. είναι οι ρίζες μας παιδί μου» είπε, «και την κρεμάμε για να την βλέπουμε…να θυμόμαστε…να μην ξεχνάμε». Και με θλιμμένο βλέμμα μου χαμογέλασε..

Δεν είχα καταλάβει τίποτα!!!!!Ήμουν στο ίδιο σημείο όπως πριν την ερώτηση…πως θα μπορούσε όμως να εξηγήσει σε ένα μικρό παιδί λέξεις όπως «Ξεριζωμός», «Γενοκτονία», «Κειμήλιο» και «χαμένη Πατρίδα»;

Μεγαλώνοντας έμαθα την ιστορία του Πόντου, της ιδιαίτερης πατρίδας μου…κατάλαβα τι σημαίνουν οι λέξεις και κάθε φορά που άκουγα τον ήχο της Λύρας ένιωθα να ταξιδεύω…εκεί…κι ας μην έχω πάει ποτέ…ένιωθα την θλίψη για τον χαμό 353.000 ψυχών





μα και την αδάμαστη περηφάνια στον ρυθμό του Πυρρίχιου..

αυτό το όργανο από ξύλο μουριάς ή δαμασκηνιάς με τις 3 χορδές και το «τοξάρι», μου έδινε την ζεστασιά, την οικειότητα, και την σιγουριά ότι ανήκω κάπου…ότι ήμουν στο σπίτι μου… και ότι όποιος καθόταν δίπλα μου με βουρκωμένα μάτια στο άκουσμα της λύρας, και της Παναγίας Σουμελά....ήταν αδερφός μου!!

Κάποια στιγμή…είχα πάρει την απόφαση να μάθω να παίζω κι εγώ το όργανο που μου προκαλούσε ανατριχίλα σε κάθε του νότα.. είχα βρει μια «κεμεντζέ» λοιπόν σε καλή κατάσταση και στράφηκα σε έναν καρδιακό φίλο που δέχθηκε μετά χαράς να μου μάθει τα μυστικά…στην αρχή δίστασα…θα μπορούσα ποτέ εγώ με τις ικανότητες μου να κάνω αυτούς που θα με άκουγαν, να αισθανθούν το ίδιο  όπως εγώ; Μα με προτροπή του δάσκαλού μου έμαθα δειλά-δειλά τα πρώτα βήματα και συνεχίζω….

Την κοιτάω κρεμασμένη στον τοίχο του σαλονιού μου…όπως τότε…μόνο που τώρα δεν αναρωτιέμαι, ξέρω…θυμάμαι…ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ!!